Τον Αύγουστο του 2019 καθόμουν στο μπαλκόνι μου στον Πειραιά, παίζοντας με το νέο κινητό μου τηλέφωνο. 

Ανακαλύπτοντας και εξερευνώντας κάθε νέα λειτουργία που είχε να μου προσφέρει αυτή η θαυμάσια συσκευή που είχα μόλις αγοράσει.

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι, όλη η επικοινωνία μας έχει μεταφερθεί στον ψηφιακό κόσμο, ότι κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο είναι για κάτι πολύ έκτακτο ή επείγον θέμα. 

Ακόμα και αν χτυπάει το τηλέφωνο είναι συνήθως μετά από συνεννόηση που είχε γίνει σε κάποιον μεσεντζερ. 

Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήταν να χτυπούσε το τηλέφωνο χωρίς να έχουμε το άγχος ότι κάτι μπορεί να έγινε; Αλλά αντίθετα να είναι μία “ένεση” χαράς κάθε φορά… 

Μία αιτία γέλιου, αγάπης και ενδυνάμωσης; Και κάπως έτσι φτιάχτηκαν μικρές ενεσούλες χαράς….!!!

Στον ψηφιακό κόσμο βεβαίως βεβαίως….!!!